ايران كشور بسيار وسيعي است كه سابقه تمدن چندين هزار ساله دارد. بهمين دليل در زمانهاي مختلف داراي زبانها و گويشهاي گوناگون بوده است. اكنون نيز گويش ها و زبانهاي گوناگوني در ايران بكار ميروند كه بعضي از آنها ريشه ي ايراني ندارند و جزو زبانهاي هند و اروپايي نيستند. زباني كه ما اكنون به آن سخن مي گوييم زبان فارسي است و زبان رسمي كشور ايران مي باشد . اين زبان جزو زبانهاي ايراني به حساب مي آيد . زبانهاي ايراني جزو زبانهاي هند و اروپايي هستند . زبانهاي ايراني در طول زمان تکامل پيدا کرده اند .
زبانهاي ايراني باستان
اين زبانها كه تا حدود ۲۵۰۰ سال پيش استفاده مي شدند به دو دسته شرقي و غربي تقسيم مي شوند. بهترين نمونه زبانهاي ايراني باستان شرقي، زبان اوستايي است كه همان زبان كتاب اوستا است.
زبان ايراني باستان غربي ، همان زبان پارسي است كه مي شود گفت كه پدربزرگ زبان فارسي است و به دو دسته شمالي و جنوبي تقسيم مي شود.
زبان مادي جزو دسته شمالي و زبان هخامنشي جزو دسته جنوبي مي باشد.
معمول ترينو ساده ترينتعريفي كه از زبانارائه مي شوداين استكه زبانوسيله برقراريارتباطدر جوامع بشري است . از هيمنتعريف ساده مي تواندريافتكه زبانامري اجتماعياست .
از آنجاكه جوامعبشريپيوستهدر حال تغيير و تحولاند ، نهادهاي اجتماعي هم كهبايد متناسب با نيازهاياجتماع باشند ، هيچ گاه ثابتو يكساننمي مانند و هموارهبراي هماهنگي با جامعهو نيازهايآن متحول مي شوند .
بدينترتيب زبانكه مهمترينوسيلهو ابزار پيامرساني و برقراريارتباطو انتقالمفاهيمذهني در جوامع بشرياست امري ثابتنبودههموارهبه تبع جامعه تحول مي يابد.